Misschien zegt de naam van Ry Cavanaugh u niet zoveel, maar als u een geregelde lezer bent van deze kolommen, dan klinkt de naam van “Session Americana” u vast wel bekend in de oren. Dat los-vaste collectief waar bijvoorbeeld Kris Delmhorst deel van uitmaakt of mee optrekt is een band die door Ry -hij werd door zijn ouders naar Ry Cooder vernoemd- mee opgericht werd. U kan hem ook kennen van zijn vocale bijdragen aan werk vanThe Henry Girls, The Wayfaring Strangers en van Mary Geuthier, maar hier krijgen we dus te maken met zijn solodebuut.

Dat is in die zin een speciaal geval, dat het uitsluitend songs bevat, die geschreven werden door papa Cavanaugh, die in de jaren ’70 zelf een redelijk bekende folkartiest was en die vooral bekend was als gastheer van een heleboel rondreizende folkies, die door George Cavanaugh onthaald en in zijn kringetje opgenomen werden. George stierf toen hij niet eens vijftig was en nu, op het moment dat hij de leeftijd bereikt waarop zijn vader stierf, was voor Ry de tijd rijp om iets aan te vengen met een aantal liedjes van z’n vader.

Dat werden er negen -de plaat duurt minder dan een half uur- en die werden opgenomen met twee gitaren -die van Ry zelf en die van Duke Levine- en twee stemmen -die van Ry en die van Jennifer Kimball, die we dan weer kennen als de helft van het duo ‘The Story”, dat ze vormde met Jonatha Brooke. De negen songs krijgen dus een herwerking en de plaattitel kon nauwelijks beter gekozen zijn: om dit soort eerbetoon aan je veel te vroeg overleden vader te kunnen plegen, moet je zelf een minimum aan levenservaring bijeengespaard hebben en het is duidelijk dat die voorwaarde vervuld was, toen Ry besloot o deze plaat op te nemen. In een bijzonder intieme sfeer graaft Cavanaugh zich, via het vehikel van de liedjes van pa, een weg naar zijn jeugd, naar de innerlijke mensen naar de familie waarin hij opgroeide.

Dat lijkt mij een bepaald fijne jeugd geweest te zijn, die zich afspeelde in een nogal levendig, artistiek milieu, dat kennelijk voldoende positieve vibraties nalaat om, na veertig jaar een bijzonder knappe folkplaat te genereren. Bij momenten denk je aan Jim Croce, Steve Goodman of Woody Guthrie, maar net zo goed doemen de namen van David Blue of Leonard Cohen voor je geestesoog op. Dit is een singer-songwriterplaat uit de goede oude tijd, waarin een stem en simpele gitaarbegeleiding volstonden om een verhaal te delen met de wereld. Wie liedjes als “Sink or Swim” “Lost Woman Song” uit zijn pen kan laten vloeien, is een groot liedjesschrijver, durf ik te denken. Ry Cavanaugh blaast die liedjes een nieuw leven in, al hebben we de originele versies van papa nooit gehoord en al weten we dus niet in welke mate deze versies bij de originelen aansluiten, maar deze plaat staat als een huis, neemt u dat rustig van mij aan!

(Dani Heyvaert)